"ΟΡΕΙΑΣ"

Το μετεωρολογικό δελτίο για την Κυριακή 11 Μαρτίου δεν προέβλεπε βροχή αλλά αραιή συννεφιά. Έτσι λοιπόν αφήνοντας πίσω πια τις βροχερές Κυριακές και υποδεχόμενοι την άνοιξη, πάνω από 50 πεζοπόροι μέλη και φίλοι του Ορειάς, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου για μια πεζοπορία στην κοιλάδα «Μαλλιόντα» στην αγροτική περιοχή του Μεσοτόπου. Ξεκινώντας στις 9 το πρωί από τη γνωστή αφετηρία τη Μυτιλήνης, με μια λαμπερή λιακάδα εξορμήσαμε για το Μεσότοπο. Λίγο μετά το χωριό, προστέθηκαν στην ομάδα μας κι οι πεζοπόροι που έφτασαν με τα δικά τους αυτοκίνητα.

Με οδηγό το φίλο μας Μεσοτοπίτη Ανδρέα Πίτσα, που προσφέρθηκε ευγενικά να μας παρέχει τις πολύτιμες γνώσεις του για τη περιοχή, ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε προς τη κοιλάδα του Μαλλιόντα με κατεύθυνση τους νερόμυλους. Γύρω μας το τοπίο ήταν βραχώδες, χωρίς πολύ βλάστηση. Μερικές ανθισμένες ροδιές αποτελούσαν μια ευχάριστη εξαίρεση στο γυμνό τοπίο.

Ο Μαλλιόντας, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Μάκης Παυλέλλης, «…είναι μια βαθειά χαρακιά στα ηφαιστειακά πετρώματα του δυτικού νησιού, ένα ποτάμι μεγάλο ανάμεσα στα μεσοτοπίτικα και αγρίτικα βουνά. Στα 1548, κατά τη πρώιμη Τουρκοκρατία ο «Μαλλιόντας» υπήρξε σαν χριστιανικό χωριό, αρκετά μεγάλο, με 70 οικογένειες που πλήρωναν 8.500 «άσπρα», κυρίως για το σιτάρι και από αυτά τα 1.000 προορίζονται για τις ελιές και μόνο 15 για το λάδι. Το ποτάμι σχηματίζει μια κοιλάδα, με αρκετά περιβόλια, ελιές και μικρά σπιτάκια, έναν τόπο που φιλοξενούσε τον παλιό οικισμό…». Από εκεί και πέρα η κοιλάδα είναι γεμάτη από βαθιά, γεμάτο νερά, πλατάνια και ξεχασμένα περιβόλια, δίπλα στο κεντρικό αυλάκι, που κατηφορίζοντας έδινε ζωή και θόρυβο στους νερόμυλους, που δούλευαν «εν παραλλήλω».

Στα μισά περίπου της διαδρομής φτάσαμε στο ξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου. Χτισμένο με πέτρα το 1930, σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον, δείχνει το μεράκι και την αγάπη για το τόπο τους που διατηρούσαν διαχρονικά οι Μεσοτοπίτες. Εκεί σε μια μικρή στάση μια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε: Ο Ανδρέας και η Ειρήνη μας είχαν ετοιμάσει ζεστό και κρύο καφεδάκι και όμορφα σπιτικά κουλουράκια προσφορά του Γυναικείου Συνεταιρισμού Μεσοτόπου. Μετά από την καθιερωμένη συλλογική φωτογραφία, που αυτή τη φορά βγάλαμε στο μέσον και όχι στην αρχή της διαδρομής, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ακολουθώντας το ρυάκι του «Μαλλιόντα». Στα δεξιά μας η θέα του γυμνού αλλά τόσο ξεχωριστού τοπίου της κοιλάδας συνοδευόταν από τον ήχο του νερού που κυλούσε φτάνοντας ευχάριστα στ’ αυτιά μας. Γύρω τα ηφαιστειακά πετρώματα δεν έχουν πια σέτια, αλλά αμέτρητα πρόβατα. Ο δρόμος, στην ανατολική όχθη, φθάνει ψηλά, στο ισκιωμένο από πλατάνια ποτάμι και φτάνει ως την άσφαλτο.

Ήδη έχοντας συμπληρώσει επτά χιλιόμετρα και τρεις ώρες διαδρομή, φτάσαμε στο κεντρικό δρόμο Μεσοτόπου – Ερεσού, όπου μας περίμενε το πούλμαν και ο οδηγός μας, ο Σωτήρης για να μας επιστρέψει στο χωριό. Εκεί στην είσοδο του Μεσοτόπου, όπως πάντα μετά την πεζοπορία, μας περίμεναν στη ταβέρνα χωριάτικες λιχουδιές και καλό κρασί. Άλλη μια έκπληξη ήλθε να συμπληρώσει τα νόστιμα εδέσματα της ταβέρνας, δύο ψητά αρνιά, προσφορά κι αυτά του φίλου μας Ανδρέα Πίτσα στους πεζοπόρους του Ορειάς. Η όμορφη Κυριακή έκλεισε με μουσική και χορό.

Με μια στάση για αγορές παραδοσιακών σπιτικών προϊόντων, για όσους ήθελαν, από το Συνεταιρισμό των Γυναικών Μεσοτόπου, επιστρέψαμε γύρω στις 8 το βράδυ στη βάση μας, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για τη πεζοπορία της επόμενης Κυριακής. Ως τότε να είμαστε όλοι καλά!

Χάρτης

Φωτογραφίες

Επιμέλεια

• Κείμενο:  Δημήτρης Μάντζαρης
• Φωτογραφίες:  Θόδωρας Κουρουγένης, Βασίλης Ραϊστέλλης