"ΟΡΕΙΑΣ"

Λίγο οι διακοπές των Χριστουγέννων, λίγο η κακοκαιρία που ακολούθησε, κράτησαν τους περισσοτέρους από μας πίσω στις πεζοπορίες μας. Τα χιόνια όμως έλιωσαν, οι βροχές σταμάτησαν (τουλάχιστον προς το παρόν...) κι ο ήλιος, (δείχνοντας τα δόντια του) βγήκε και πάλι! Με ευνοϊκές λοιπόν συνθήκες, η παρέα του Ορειάς, μαζεύτηκε, έγινε μεγάλη και ξεκίνησε την Κυριακή 22 Ιανουαρίου να ανακαλύψει τον καταρράκτη του Σκουτάρου.
Αφετηρία της πεζοπορίας ήταν το χωριό του Λαφιώνα, ΒΔ του νησιού σε κοντινή απόσταση από τη τουριστική Πέτρα. Μικρό αλλά όμορφο χωριό, με τις φωνές και τα παιχνίδια λίγων παιδιών στην αυλή του σχολείου, να «διαταράσσουν» την ησυχία του Κυριακάτικου πρωινού.
Ξεκινήσαμε ανηφορίζοντας το μονοπάτι προς Ρούδι – Αγ. Αλέξανδρο. Η πρώτη στάση δεν θα μπορούσε παρά να γίνει στη θέση θέας «Ριζόραχτος». Πραγματικά μοναδική πανοραμική θέα των χωριών της Πέτρας, της Ανάξου και στο βάθος του Μολύβου, που άξιζε τον κόπο των βράχων που έπρεπε να ανέβεις για να την απολαύσεις!
Με τη θάλασσα στα δεξιά μας, συνεχίσαμε την πεζοπορία μας μέσα από το λασπωμένο μονοπάτι, που σε κάποια σημεία του απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή, μιας και ο ήλιος δεν είχε προλάβει να λιώσει τους τελευταίους πάγους, κάνοντας το επικίνδυνα ολισθηρό! Περπατώντας για αρκετή ώρα, μια όχι εύκολη αλλά ενδιαφέρουσα και ωραία διαδρομή, φθάσαμε στο εκκλησάκι του Αγ. Αλέξανδρου. Η πινακίδα στην είσοδο προς το εκκλησάκι, μας ενημέρωνε εν συντομία για τα έργα και τις ημέρες του Αγίου, που αιώνες πριν είχε επιλέξει αυτό τον τόπο για να μονάσει μέχρι το τέλος της ζωής του. Μέχρι και σήμερα σώζεται η πέτρινη λάρνακά του, με εντελώς διαφορετική όμως χρήση... Στο ξέφωτο που περιβάλλει το εκκλησάκι, φιλοξενείται κάθε Πρωτομαγιά το πανηγύρι που γίνεται στη μνήμη του Αγίου. Εμάς μας φιλοξένησε μόνο για λίγο. Ίσα ίσα για να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας για το υπόλοιπο της διαδρομής.
Κατεβαίνοντας προς τον Σκουτάρο, ακούστηκε επιτέλους ο ήχος των νερών του καταρράκτη που όλοι ανυπομονούσαμε να δούμε! Η πρόσβαση στον «Λάκκο Κουκούγιας», όπως είναι το όνομα του καταρράκτη, δεν ήταν εύκολη, αλλά η εικόνα του τοπίου όταν έφθανες σε αποζημίωσε και με το παραπάνω. Κρυμμένος μέσα σε πυκνή βλάστηση, έριχνε τα νερά του από ύψος πάνω από 9 μέτρα, δημιουργώντας ένα φυσικού κάλλους εντυπωσιακό τοπίο!
Αφού απολαύσαμε τη θέα του καταρράκτη με το παράξενο όνομα και αποθανατίσαμε το τοπίο με πολλές-πολλές φωτογραφίες, συνεχίσαμε προς το τέλος της διαδρομής μας. Το GPS έδειξε 10,4 χιλιόμετρα όταν συναντήσαμε τον φίλο οδηγό Λουκά, που μας περίμενε με το πούλμαν στο συμφωνημένο σημείο, για να μας μεταφέρει στην Πέτρα και στην ταβέρνα που θα γευματίζαμε.
Με τον ήλιο να δύει μέσα στη θάλασσα της Πέτρας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τη Μυτιλήνη. Άλλη μια πεζοπορία του Ορειάς είχε φτάσει στο τέλος της γεμίζοντας τις «μπαταρίες» όλων μας για τη καινούρια βδομάδα που έρχεται.

Μια και η σημερινή ήταν η πρώτη πεζοπορία της γράφουσας για το 2017, θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους φίλους και συνοδοιπόρους Καλή Χρονιά! Να είμαστε όλοι πάνω απ’ όλα γεροί και δυνατοί, με κέφι, τόλμη και αισιοδοξία για όλο και πιο ψηλά ανεβάσματα σε βουνά και σε λαγκάδια!

Χάρτης

Φωτογραφίες

Επιμέλεια

• Κείμενο: Στρατούλα Βαΐτη
• Φωτογραφίες: Έφη Βαλάση-Σκλάβου, Γιώργος Κεχαγιάς, Beate Ray, Γιώργος Κουτλής